"Ik ben erg geïnteresseerd om het proces van vergeving in gang te zetten in mijn werk of omgeving. Maar hoe doe je dat?"
Ik zal proberen dit in woorden uit te leggen al zegt de beleving alles en zal de geleerde informatie pas ‘eigen’ worden wanneer het belichaamt wordt. Beleef de theorie in je lijf. Pas dan.. gaat het vanzelf.
Oké.. ik zal een poging doen de Hoe-vraag uit te leggen, in een reclame praatje voor onze trainingen.
Professionals, zoals bijvoorbeeld mediators en coaches, vragen ons regelmatig hoe zij vergeving in de eigen praktijk kunnen toepassen.
Wij geven dan aan dat zijzelf, in eerste plaats, de belangrijkste ingrediënt zijn. Zij zijn pas geloofwaardig, bieden de juiste veiligheid, wanneer zij empathisch aanwezig zijn bij hun cliënt. Nog teveel mensen missen empathie bij hun begeleiders. Al denken veel professionals dat zij wel voldoende empathisch zijn.
Volgens Wikipedia:
Empathie is inlevingsvermogen, de kunde of vaardigheid om zich in te leven in de situatie en gevoelens van anderen. Het woord empathie is afgeleid van het Griekse woord ἐμπάθεια (empatheia), of invoelen.
Het zichzelf kunnen verplaatsen in anderen draagt bij tot het kunnen begrijpen van emoties van anderen en tot de communicatie met je medemens. Zonder empathie praat je langs elkaar heen of ontstaan er meningsverschillen. Empathie steunt ook op een goed 'lezen' of verstaan van verbale en non-verbale communicatieboodschappen van anderen. Empathie is niet hetzelfde als altruïsme. Empathie is een gevoel of beleving die automatisch wordt opgeroepen, en kan een voedingsbodem zijn voor altruïstisch gedrag, zoals het bieden van een helpende hand. Maar altruïsme blijft een kwestie van een keuzeproces. Empathie omvat zowel een cognitieve als een affectieve component
Maar hoe kan een professional meeleven met iemand wat zij/hij in zichzelf niet herkent. En wanneer zij/hij geraakt wordt door een situatie of persoon, zegt dat vaak meer iets over haar/zijn eigen onbewuste pijn wat zij/hij mogelijk ver weg gestopt heeft vanuit overleving. We hebben allemaal wel een blinde vlek ergens.
Professionals leren in onze basiscode (de 3 daagse retraite voor iedereen) op een ontwapende, diepgaande én leuke, manier meer over zichzelf, wie zij zijn en hoe zij zich verhouden tot vergeving, compassie, emoties en hun mate van empathie. Het is niet alleen de basis van de professionele training maar brengt ook meer stevigheid voor de eigen fundering in het leven. Zij gaan met eigen processen aan de gang. We hebben allemaal wel iets of iemand te vergeven. Je loopt wel het risico een traan te laten of flink te lachen tijdens de retraite. De mede-deelnemers zijn je maatje, je spiegel, je coach en lotgenoot. En vice versa.
De Vervolgcode richt zich op toepassingen binnen de praktijk met interventies, met zijzelf als bewuster persoon. Van het herkennen van emoties in gezichtsuitdrukkingen, familiesystemen, hechtingssystemen, tot het transformeren van communicatie patronen transformeren en latente creativiteit. De verbinding tussen hoofd en hart is de route.
Wil je als professional vergeving toegankelijk maken, dan is het bieden van veiligheid binnen de sessies voor je cliënt een must. Cliënten voelen zich eerder veilig wanneer zij voelen dat zij begrepen worden. Welke kwetsbaarheid laat de professional aanwezig zijn bij een sessie?
Wanneer een cliënt zich veilig voelt dan is de kans dat de cliënt het eigen verhaal herziet vele malen groter. Is de professional meer empathisch, dan verminderd de angst voor het onbekende in de eigen beleving van de cliënt.
Na de 3 daagse retraite en 2 daagse vervolgtraining, ben je niet alleen meer dienstbaar (lees altruïstisch) voor je cliënt maar ben je zelf ook zelfbewuster en kan je met meer compassie naar je cliënt kijken.
Zo werd ik geraakt door mensen die nog tijdens de scheidingsbemiddeling in een trance van verliefdheid op een ander raakten en totaal niet zagen hoe de kinderen hieronder leden. En dit gaat vaak gepaard met onvoorstelbare snelheid. De verliefde ouder wil het liefst het geluksgevoel wat de verliefde ouder voelt aan de kinderen meegeven. Misschien wel als troost voor het collectieve verdriet van de scheiding. Door naar mijn geraaktheid te kijken, waar ik last had van mijn oordelen over de ander, herkende ik ook mijn eigen schuldgevoel; ik was ook een aantal keren in zo’n trance geweest na mijn scheiding jaren geleden, waarbij ik mijn kinderen mee sleepte in mijn 'geluk' waar zij nog in de rouw zaten. Ik voelde door mijn hele lijf het schuldgevoel en de schaamte. Door hier aandacht aan te geven en niet alles te beredeneren dat ik ‘toen niet beter wist’, blijven mijn schuldgevoel en schaamte niet meer op de achtergrond om aandacht roepen. Door bewust te zijn (dankzij mijn cliënt) kon ik mezelf opnieuw vergeven.. (een on-going-proces). Wanneer ik een dergelijke situatie weer voor me zie gebeuren, voel ik meer compassie en stel dan ook betere vragen in de mediation. En ik ga zonder ‘lading’ weer naar huis.
Leonie Poth – MfN mediator en vergevingscoach/ trainer
Ervaringsdeskundige en het eeuwige onbevangen kind met de ontwakende innerlijke wijze vrouw
Reactie schrijven