Na 7 jaar later is Saskia nog steeds woedend op haar ex vriend. Al 7 jaar vertelt zij nog steeds hetzelfde verhaal over hetgeen er destijds gebeurd is en waarom zij
alle redenen heeft om nog steeds woedend te zijn. Haar pijn zit nog erg diep en zij weet niet beter dan dat wat zij altijd verteld heeft ook de enige waarheid is. Een gesprek met haar ex heeft
nooit meer plaatsgevonden.
Gedurende die 7 jaar heeft zij haar verhaal keer op keer verteld en op deze manier de steun gekregen die zij nodig had. Verlangend naar een arm om haar heen en om
enig twijfel van haar aandeel bij haarzelf weg te nemen. Saskia is goed in analyseren en vanwege haar verlangen om te begrijpen hoe en waarom, zijn haar eigen conclusies logisch en waar geworden.
Op deze manier heeft zij antwoorden gekregen op haar hoe en waarom bij gebrek aan een gesprek met haar ex. Zijn verhaal is zij nooit te weten gekomen. En misschien wel omdat hij het zelf niets
eens wist en zich voor haar afsloot.
In die 7 jaar is zij, na het volgen van vele zelfstudies, langzamerhand gaan twijfelen wat haar eigen aandeel was in het verhaal. Maar de angst voor schuldgevoel en schaamte weerhield haar om met haar ex in gesprek te komen of minstens te willen erkennen zij nog steeds geraakt werd bij de gedachte aan hem en de wijze waarop de relatiebreuk plaatsvond. Elke nieuwe relatie daarna bleek niet aan haar behoefte te voldoen en hield geen stand. Ze baalde dat zij telkens weer op de verkeerde mannen viel.
Zij stortte zich op haar werk en bleef zichzelf onderzoeken bij zelfstudies- en therapieën.
Regelmatig was ze zo moe van alle psychologische kennis en date-ervaringen dat ze zich weer terugtrok en wekenlang alleen maar Netflix keek. Ze bleef switchen van
het analyseren over wie zij was naar het verstand op nul; werken, sporten en haar hoofd leeg maken. Ze hield zich staande met dit vaste patroon en ervan overtuigd dat zij inmiddels happy single
was en het verleden een plek had gegeven. Haar verlatingsangst was de oorzaak hiervoor, had ze besloten, en zij vertrouwde dat zij dit langzaamaan opgelost zou hebben. En dat de hechtingstoornis
na haar geboorte bij haar ouders hier de oorzaak van was gaf haar het excuus dat zij bij haar afwijzingen naar mannen toe zich minder schuldig voelde. Zij kon er immers niets aan doen dat zij de
mannen claimde of bij een andere situatie de binding niet aandurfde. Die nieuwe mannen moesten meer hun best doen om haar te begrijpen en haar helpen, vond ze. Ze had hen dit al zo goed
uitgelegd. Het verleden was voor haar verstand al helder maar kreeg haar lijf en hart kreeg geen aandacht meer voor de onderliggende emoties.
Filosoof Alain de Botton stelt dat mensen hun emoties, verlangens, dromen, behoeftes en hoop ver weg stoppen omdat we weleens zouden kunnen ontdekken dat het verleden best pijnlijk is. De Botton beschrijft dat we ons uiterste best doen om de duistere kanten in onszelf te verbergen en de schuld en schaamte hiervoor in de schaduw van de perfectie en lach plaatsen. De mens is een genie in leugens maken, met name naar onszelf. Het is onze eigen tragedie dat we onszelf misleiden door 2 manieren; we denken te veel en we denken te weinig.
Wanneer we teveel denken vullen wij onze gedachten met allerlei kennis en prestaties waardoor we niet bij het gevoel meer komen dat we lang geleden weggestopt hebben. De gedachten raken verkrampt met allerlei theorieën, wetenschap, analyses en filosofieën zodat we niet meer weten dat bijvoorbeeld een vader ons verlaten heeft en de diepliggende emoties hierbij begraven worden onder alle nieuwe opgedane kennis. De (social) media die ons dagelijks van informatie voorziet helpt onze reddingswijze een handje mee.
Wanneer we te weinig denken, door helemaal op te gaan in vaste structuren en controle over dagelijkse dingen, bedenken we dat al het denken en analyses ons niets helpen en we verder komen met gewoon ons ding te doen en bezig te houden waar we verantwoordelijk voor horen te zijn. We vinden dat we ons nergens druk over moeten maken, niet bezig moeten houden met de psychologie of een therapeut moeten zoeken en gewoon te vertrouwen op ons gezonde verstand. We zijn ervan overtuigd dat aandacht voor de innerlijke mens zwak geneuzel is en niet gerespecteerd wordt in het bedrijf waarvoor we werken of in andere levensrollen. De dagelijkse routine weerhoudt ons ervan om te denken aan de nachtelijke dromen waarin we pijnlijke ervaringen herbeleefd hebben. We overtuigen onszelf en anderen dat de mens eenvoudiger is dan psychologen en spiritualiteit beschrijft.
Maar we moeten minder egoïstisch worden en verantwoordelijkheid nemen voor onszelf, onze emoties en het ontstaan hiervan omdat anders we een te hoge prijs betalen voor ons leven. We snijden onszelf af van de mogelijkheid te groeien, we houden een masker op van gemaakte tevredenheid, zijn defensief, we sluiten de kracht van ons denken uit terwijl onze omgeving lijdt onder onze gemaaktheid en verwarring van wat zij werkelijk waarnemen in het non-verbale gedrag. We worden depressief, impotent, hebben slapeloosheid of chronische gebreken. De wraak van ons systeem omdat we zo ons best doen om onze werkelijkheid te verbergen.
Inmiddels zijn er stromingen van non-dualiteit waarbij we ons verschuilen achter de theorie dat we niet ons ego zijn en de werkelijkheid die wij ervaren niet de werkelijkheid is. De tegenhang is dat de tantra workshops en dansworkshops als paddenstoelen uit de grond schieten om weer in het lijf te willen komen. Automatisch lijken we telkens weer in balans te komen, toch?
De burn-out voor Saskia, 7 jaar na haar relatie breuk, schakelde haar veiligheidssystemen uit en kwam ze weer bij haar ware natuur, haar emoties en onderliggende herinneringen. Het vele denken en haar controle om regelmaat te behouden vielen weg en de naar boven borrelende pijn in de leegte maakte dat Saskia haar pijn wilde leren omarmen.
Zij had het altijd ‘achter zich gelaten’ zoals zij altijd zei. Maar uit het zicht wilde nog niet zeggen dat ervaring weg was. Ze wist dat zij de pijn van de hechting met haar ouders en de afwijzing van haar relaties juist deel van haar waren en hier vergeving, oftewel rust, voor wilde vinden. In eerste instantie wilde zij de vergeving voor zichzelf en erkennen dat zij zichzelf zoveel jaren voor de gek had gehouden en anderen de schuld van haar pijn en ‘mislukkingen’ had gegeven. Saskia heeft haar eigen verhalen in haar hoofd onderzocht met hulp van anderen, gericht op zelfvergeving. Zij is in gesprek gekomen met haar ouders zonder haar oude pijn die zij eerst met hulp getransformeerd had en waarna zij nieuwe verhalen kreeg van haar ouders. Het contact met haar ouders werd geheeld en kon zij zichzelf meer Heel ervaren. Zonder haar eerste en oudste pijnen kon zij weer nieuwe verhalen maken over haar relatie-pijn waarbij haar ex niet meer nodig was. Zij was in staat om zich te verzoenen met haar ex zonder dat hij aanwezig was. Zij was in staat om zichzelf volledig te aanvaarden en haar schuld en schaamte onder ogen te komen. Het was haar gelukt om zichzelf meer onvoorwaardelijk lief te hebben. Met dank aan de schaduwkanten van haar eigen leven en de leermeesters op haar pad.
©leoniepoth
Reactie schrijven